ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Το σπίτι του Παπαδιαμάντη, όπως το συναντούμε σήμερα, 90 και πλέον χρόνια από την κοίμησή του, παραπέμπει σ’ αυτό που υπήρξε ο ίδιος. Ένας τόπος καρτερίας, ταπεινότητας και θαλπωρής, αλλά συνάμα τόπος πενίας και στέρησης και πόνου. Ένας τόπος σημαδεμένος και φορτωμένος με τα πάθια και τους καημούς του κόσμου τούτου. Το σπίτι του Παπαδιαμάντη, μουσείο πια, υποδέχεται τρυφερά το πλήθος που το επισκέπτεται. Με την αγάπη και τη θαλπωρή αυτών που το κατοίκησαν. Από κάπου λες και προβάλλει ο πατήρ Αδαμάντιος Εμμανουήλ, ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια και οι αδελφές του, που απέμειναν μόνες κι ανύπαντρες στο θλιβερό σπίτι, η Χαρίκλεια, η Σοφούλα κι η Κυρατσούλα.